Sanat tarihi boyunca otoportre, sanatçıların sıklıkla başvurduğu bir tema olmuştur. Sanatçıların otoportreleri, yaşamlarına, çevrelerine ve hatta ruh hallerine dair önemli ipuçları sunar. Özellikle Hollandalı ressam Rembrandt van Rijn’in (1606-1669) hayatı boyunca çeşitli malzemelerde gerçekleştirdiği sayısız otoportresi, kişisel ve içsel bir yolculuk olarak okunmuştur. Sanatçıların kendilerini betimlemelerinin arkasındaki olası sebepler sanat tarihinin başlıca sorularından birini oluşturmuştur, nitekim çoğunlukla ayna karşısında gerçekleştirilen, hatta sıklıkla tuvallerinin başında gösterildikleri bu sahneler aracılığıyla hayatlarının çeşitli evrelerini belgelerler. Kendi yüzleri aynı zamanda kolaylıkla erişebildikleri, istedikleri şekilde manipüle edebilecekleri malzemeyi sunmuştur. Abidin Dino’nun resmettiği gerçek ya da düşsel binlerce insan yüzü arasında, “özportre” adını verdiği yüzlerce otoportresi vardır.
1933’te D Grubu’nun kurucuları arasında yer alan Dino, 1937’de Paris’e yerleştiğinde Pablo Picasso, Gertrude Stein, André Malraux, Tristan Tzara ve Jean Cocteau ile dostluklar kurmuştur. İkinci Dünya Savaşı sonrasında soyut sanatın çeşitlemelerinden oluşan Paris Okulu tarafından derinden etkilenmiştir, nitekim Otoportre isimli bu eseri, hızlı ve dağınık fırça darbeleri ve geometrik çizgileriyle Picasso’nun 1907 tarihli otoportresine benzerlik gösterir.
Abidin Dino’nun resimleri de, Rembrandt’ın eserleri gibi, bir özyaşam öyküsü olarak okunabilir. Bunun en iyi örneği Acının Resimleri’dir. Zaman zaman önemli sağlık sorunlarıyla karşı karşıya kalan Dino, 1967 yılında geçirdiği ameliyatının ardından yüzden fazla deseninde çektiği acıyı resimlemiş ve otoportre tarzındaki çalışmalarını hayatı boyunca sürdürmüştür.
