Şeker Ahmed Paşa, sanat yaşamı boyunca, bilinen tek otoportresinin dışında, manzaralar ve natürmortlar yapar. Asker ressamlar kuşağının bir tavrı olarak, Ahmed Ali Paşa da figüratif resme meyletmez. 1891 tarihli Ormanda Karaca tablosunda olduğu gibi, kaynağı belirsiz, gizemli ışık kullanımı, onun resminin en belirgin unsurlarından biridir. Işık, resmin geri kalanını görünmez kılacak kadar güçlüdür. Ön planda, soldaki geniş gövdeli, görkemli bir ağacın gölgesi, sağ taraftaki ürkek karacanın su içtiği dereye düşmüştür. Ağaç ile karaca resmin kompozisyondaki dengeyi kurmaktadır. Ağacın hemen dibinde, çimlerin arasında belli belirsiz kırmızı çiçekler görülür. Resimlerinde renk kullanımının, boya dokusunun, ton dağınıklıklarının, Paris’teki eğitimi sırasında karşılaştığı Barbizon Okulu’nun temsilcilerine ve özellikle Gustave Courbet’ye (1819-1877) büyük ölçüde benzediğini, izlenimcilik öncesi bir Avrupa manzara resmini temsil ettiğini söylemek mümkündür. Barbizon Okulu’nun bir özelliği olarak, Romantizm’den esinlenmekle birlikte, doğanın dehşet verici ve görkemli görünümlerinden ziyade, basit ve sıradan olanı vurgulamanın peşindedir. Şeker Ahmed Paşa’nın resmi, nesnel manzara resmidir. Ressam, Ormanda Karaca tablosunu, iki kere imzalamıştır. Tablonun sol alt köşesine Arap harfleriyle, sağ alt köşesine ise Latin harfleriyle ismini yazmış ve tarih eklemiştir.
