Sanatçı

Abdülmecid Efendi

İstanbul’da, Dolmabahçe Sarayı’nda doğan Abdülmecid Efendi, Sultan Abdülaziz’in (hk. 1861-1876) oğlu ve Osmanlı İmparatorluğu’nun son halifesiydi. Hayatının yaklaşık olarak elli yılını şehzade, dört senesini veliahd, yaklaşık on altı ayını halife, son yirmi yılını ise sürgün olarak geçirdi. Aynı zamanda üretken bir ressam ve önemli bir sanat hamisiydi. Şehzadeliğinden itibaren aydınları ve sanatçıları desteklemenin yanı sıra onlarla kurduğu samimi dostluklarla Osmanlı hanedanı için alışılmışın dışında bir figürdü. İlk resim derslerini saray ressamı Stanisław Chlebowski’den aldı. Babasının 1876’daki ölümünden sonra, Sultan II. Abdülhamid’in (hk. 1876-1909) gözetiminde Yıldız Sarayı’ndaki Şehzadegân Mektebi’nde çok yönlü bir eğitim aldı. Resim dışında hat, müzik ve edebiyatla da ilgilenen Abdülmecid Efendi, pek çok yabancı dil öğrendi. Batı edebiyatını yakından takip etti, yeni çıkan dergi ve kitapları görkemli kütüphanesine dahil etti. Sanâyi-i Nefîse Mektebi hocalarıyla da yakın bağlantısı vardı, Salvatore Valeri’nin yanı sıra saray ressamı olan Fausto Zonaro’dan resim dersleri aldı. II. Meşrutiyet’in ilanını takiben Osmanlı İmparatorluğu’nda resim sanatını icra edenlerin koruyucusu ve destekçisi oldu. Osmanlı Ressamlar Cemiyeti, 1909’da Abdülmecid Efendi’nin himayesinde kuruldu. Abdülmecid Efendi, Paris’teki resim eğitiminden 1914’te dönen İbrahim Çallı’dan resim dersleri aldı. Saltanatın ilgasıyla 1922’de Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından halife seçildi, 1924’te hilafet kaldırılınca diğer hanedan üyeleriyle birlikte yurt dışına çıkarıldı. Önce kısa bir süre için İsviçre’ye giden, ardından Nice’e yerleşen Abdülmecid Efendi, hayatının son yıllarını Paris’te geçirdi.